Tor Jonsson

Nærast er du når du er borte.
Noko blir borte når du er nær.
Dette kallar eg kjærleik –
eg veit ikkje kva det er.

Han kjem ikkje lenger, og står
fordømd i ein haustdrøymd vår.

Elva vert ein gong sturande still.
Da speglar dròpen ei større verd
og høyrer himmelen til.

Dette: å stå åleine
midt i ei verd så grenselaust rik,
er som å leva livet
i lag med sitt eige lik.

Det eg har lært om hatet,
lærde eg i mitt eige hjarte.

Og alle skimtar av sol er sløkte;
sjå lauvet reiser i nordablåst.
Dei siste blomane står forstøkte
og ottast frost.

Hausten er min.
Den sorgtunge bragda vert song i mitt sinn.
Han løyner ein sumar
i frø som fell.
Vonene våre vert blomar.

Å leva er å vera
det stolte som ein er
og stå i einsleg undring
og høyre fuglar flyge inn
frå ukjend verd.