Arne Garborg

Me byggjer det gode i oss, når me gjer det gode ikring oss.

Det er det fæle ved å være over 30 år: at ens kjærlighet ikke lenger er blind.

Ung kan ikkje lære av gamal, kunne han det, vart han gamal sjøl og våga seg ikkje på livet.

Arbeidshug og sparevit er meir verdt enn pengar i banken.

All forståelse virker så uendelig styrkende.

Som ljoset hev den eine draum:
å brenne ned, –
han helsa glad den skoddeflaum,
som gav han fred.

Kvi folk er so uglade? Dei gjeng og ventar si glede frå andre. Dei skulde gleda andre; so vart dei glade.

Menneskene har glemt å leve. Livet skulle være en kunst, men er blitt en handel. Folk finner sjelden livets mening i arbeidet, men i det de kan få for arbeidet.

At livet er til å flire av er sjølvsagt; at det er til å gråte yvi er ikkje mindre sjølvsagt; alt som læt seg segja um livet er sjølvsagt. So vert det keidsamt; kvi skal ein segja alle dessa sjølvsagde ting.

Og um me kjenner gråt og gru
og saknad sår,
så må me lerkesongen tru,
som lovar vår.

Skalet av alle ting kann ein få for pengar. Men ikkje kjernen; den er ikkje for pengar fal.

Tanken gjev uro, tanken gjev sut;
endå må du tenkja dine tankar ut.

Tidene er hva vi gjør dem til.

Ingin er utlærd, fyrr han hev lært å tegja.

Tålmodighet er en småborgerdyd.

Venner er en dårlig rase. De duer ikke til annet enn til å spise middag med oss samt til å henge med hodene ved vår grav.

Alltid når vi ikke vil, finner vi ut at vi ikke kan.

Er vinen god, blir man tørstere jo lenger man holde på.

Ærlege folk narrar ofte seg sjølve.